کاش

کاش لااقل بتونم ادای آدمای خوشبخت رو در بیارم

فقط بتونم یه عکس مسخره با خونواده م یا چند تا دوست بگیرم و بقیه تو دلشون بگن خخ چه خونواده باحالی چه دوستای باحالی . چه خوشبخت

به این نتیجه رسیدم که درد و بدبختی آفریده شده واسه اینکه فقط تو دل آدم بمونه و آدمو کم کم بکشه

نباید هیچوقت صدات در بیاد . نباید ناله کنی .نباید آهی بکشی که بقیه بشنون . هیچوقت سعی نکن دردتو واسه کسی توضیح بدی حتا کسی که باهات زندگی میکنه و باهات بزرگ شده مثل خواهر و برادرت . حتا اگه دردت کاملا خونوادگی باشه و اصلا شخصی نباشه اون نمیفهمه هرچی تو بگی اون یه جور دیگه جوابتو میده . هم خودتو  اذیت میکنی و خسته میکنی و هم طرف مقابلتو و هم به هیچ نتیجه ای نمیرسی

نمیدونم البته شاید واسه بقیه اینطور نباشه شاید من بلد نیستم درست حرف بزنم شاید مشکل از منه .  هرچی که هست سعی میکنم دیگه حتا از درد و بدبختیم توی وبلاگمم ننویسم چه برسه به کسی بگم شاید اینجوری حال خودمم بهتر باشه حتا شاید بهتر باشه توی دفتری که فقط خودمم میخونم چیزی از دردام ننویسم

اینجوری شاید بتونم خودمم گول بزنم که حالم خوبه که خوشبختم