بعد از مدت ها .

راستش  خیلی ذوق کردم همین الان یهو یی اومدم وبلاگم . بازم مثل همیشه نام کاربری و رمزم یادم رفته بود .  چقدر میشه نیومدم؟ نمیدونم . بنظرم دو سه ماهی بشه .

 با اینکه خاطرات خوبی ثبت نشده اینجا ینی نبوده که ثبت بشه .با اینکه مطالب وبلاگ منو یاد گذشته مزخرفم میندازه و ممکنه امیدی رو که با کلی زحمت تو خودم بوجود اوردم رو   ازار بده . بااینکه  شاید خیلی تغییر کرده باشم و . ولی تصمیم گرفتم وبلاگمو عوض نکنم و همینجا به نوشتنم ادامه بدم . شاید اینجوری می خوام به خودم  تاکید کنم که گذشته ادم . کارایی که کرده .اتفاقایی که براش افتاده و در کل هر چی که بوده و نبوده هیچ وقت  پاک نمیشه با هیچ  پاکن و غلط گیری پاک نمیشه . هرچند خودمون عوض میشیم اندیشه هامون اعتقاداتمون رفتارامون  واز همه مهم تر حالمون عوض میشه .

بگذریم .

راستش توی این مدت توی دفترم مینوشتم البته نوشتن توی دفتر با نوشتن توی وبلاگ فرقای خودشو داره و کلن این دوتا جدا از همن و هیچ کدوم جایگزین اون یکی نمیشه  . مخاطب دفتر فقط خودتی و خودت ینی جوریه که شاید فقط خودت از حرفات سر دربیاری من معمولا توی دفترم با خودم حرف میزنم به خودم دلداری میدم با خودم دعوا میکنم به خودم امید میدم خودمو نصیحت میکنم با خودم م میکنم و خیلی کارا و خیلی حرفا که ادم فقط میتونه با خودش انجام بده و به خودش بگه

ولی وبلاگ . هرچقدرم که بخوای ادعا کنی که تنها مخاطبت خودتی و واسه خودت مینویسی بنظرم دروغه . البته یه  بخشیش خودتی . ولی قشنگی وبلاگ به همون مخاطبای ناشناسیه که میان  وهمه نوشته هاتو میخونن  یا یکمشو میخونن یا اصلن نمیخونن  اون بعضیایی که میخونن و نظر نمیدن  و اون بعضیایی که نمیخونن و نظر میدن .آدمایی که دلگرمی میدن  و دلداری میدن و درکت میکنن .آدمایی که مسخره ت میکنن و تیکه میندازن و به طرز بی رحمانه ای قضاوتت میکنن