تنهایی

دیشب تونستم برم تل بالاخره

ایسگای لنتی مون با سین هنوز ادامه داره

هرچند دیگه خستم کرده

آدم توی مجازی دوستای خوب و مهربونی پیدا میکنه . میتونه واسه چند لحظه با چندتا حرف و مسخره بازی کوچولو غماشو فراموش کنه و بخنده . میتونه با دوستایی که صمیمی تره دردودل بکنه و در کل خوش باشه

ولی از یه طرف . ینی در کنار همه اینا . یه سری کدورتا یه سری حرفا یه سری دشمنی ها هم پیش میاد که روح آدمو آزار میده و آدمو خسته میکنه

گاهی وقتا با دو نفر صمیمی میشی که بخاطر چیزای پیش پا افتاده با هم قهر کردن و نمیدونی واقعن باید طرف کیو بگیری . سعی میکنی هردوشونو آروم کنی و بهشون بگی آره حق باتویه و . ولی کم کم حس بدی نسبت به خودت پیدا میکنی و خسته میشی .

گاهی وقتاهم یه نفر که روش حساب دوستی باز کرده بودی یهو یه کارایی میکنه و یه حرفایی میزنه که دیگه هیچجوره نمیتونی باهاش دوست بمونی

بعضیام که کلا کارشون کخ ریختنه

ولی چیزی که مهمه اینه که  خیلی خودتو درگیر این چیزا نکنی

نه فقط توی مجازی

توی واقعیتم همینجوریه

نباید بذاری کسی برینه به حالت . به حالی که با هزارتا حرف امیدوارکننده زدن به خودت خوبش کردی . حال آدم از همه چی مهم تر و باارزش تره

بهتر از همه اینه که وقتیو که میذاری واسه ارتباط با آدما صرف ارتباط با خودت کنی . نه که الان یا بخاطر یه کدورت کوچیک به این نتیجه رسیده باشم خیلی وقته که فهمیدم تنهایی تجربه بهتریه تا کنار بقیه بودن

 توی تنهایی یجورایی میشه گفت از همه لحاظ سود بیشتری میبری

نمیگم ارتباط با آدما خوب نیس یا آدما خوب نیستن . اصلا منظورم این نیس . ولی تا به حال شده از اینکه وقتتونو بجای اینکه واسه خودتون و با خودتون صرف کنین با بقیه صرف کردین پشیمون بشین؟؟

مگه چقدر زنده ایم؟

همه وقتمون نه . ولی بیشترشو بذاریم واسه خودمون

واسه کار کردن رو خودمون

واسه ساختن خودمون

واسه حرف زدن با خودمون

اون یخورده وقت باقی مونده رو هم با دوستای صمیمی و آدمایی که حالمونو خوب میکنن باشیم یا آدمایی که به هرحال مجبوریم باهاشون باشیم

خلاصه همه این حرفا اینکه خودمونو تنها نذاریم